mércores, decembro 19, 2012

III DÍA LUGRÍS (o cartel)



Estou agora, Urbano, mordendo unha flor negra no medio da vida
cunha sede abismal de beber tódalas cráteres do mundo
de onde vai saír a túa voz de capitán antigo
bruando coma un temporal oceánico, ou acaso o balbordo
das caballeiras silúricas onde zunía-lo teu corno de ouro.

Estou inerme debaixo da besta apocalíptica
torcéndolle os testículos: son o profesta enfurecido
que non pode entende-la túa morte, a túa morte, a túa morte.

¿Quen vai coidar agora dos soños na fronteira da Patria?
Ouh, guardián terrible. Argonatura, Vello titiriteiro conmovido.
Esta noite zugo o viño máis ácedo. Esta noite cavo leguas

profundas de memoria pra camiñar contigo novamente,
agardo vixiante nas illas mais remotas a túa fragata,
a túa nave inconsútil.

Asisto cun ferro atravesado nas virillas
ó enterro da miña mocedade. E escoito
a treboada universal cando derruban a pirámide
e os cabalos das batallas pisan aqueloutrados
o noso tempo
onde a túa grande man de mariñeiro crepuscular
prendía os astros.

Asoballado por única vez, cun lobo famento nas arterias,
atravesas un país xiado
e cantas con voz rouca nos subterráneos boreais o teu amor
e un milleiro de defuntos apodrecidos pola ira
cóbrense entón de rosas e lembran o fulgor da súa terra.

Se non fora tan lonxe, ¡con que ardentía de compañeiro de catástrofe
tiña de calafatea-los teus ósos, coutando con barro elemental
esa longa ferida
que un deus sen pálpebras furou na túa illarga!

Era-la derradeira esperanza do mundo. Pastor de naves,
cun corazón multicolor de tirreme fenicia
amába-la rota fundamental dos exploradores celestes
e intimamente andabas
polos tellados vestido de astronauta galego.

¡Meu amigo sobrenatural!

Hoxe desexo, tanto coma Ulises, atopar unha barca que me leve
ás costas de Galicia. Son prisioneiro dunha forza estraña.
Navegamos a cegas por ríos diferentes
e o noso canto retumba nos confíns da saudade,
os dous loitamos con yatagáns de aceiro contra o tempo,

o teu xa tan preciso, o meu tan vago, fuxidío
que me acoitela en tódolos recantos.

¡E esa dor e non verte, meu amigo! 

(Pranto por Urbano Lugrís, de Antón Avilés de Taramancos)
Orixinariamente publicado en La Voz de Galicia o 11 de xuño de 1974, este poema figura recompilado dentro de Os poemas da ausencia II no volume O tempo no espello, Ed. do Castro, Sada

martes, decembro 18, 2012

III DÍA LUGRÍS

A cidade barco


Sábado, 22 de decembro




O movemento cidadán In Nave Civitas e a Asociación de escritoras e escritores en lingua galega (AELG) convocan a toda a cidadanía a unha nova xornada cívica de homenaxe a Urbano Lugrís, o gran pintor das cousas do mar.




Na obra do artista agroma un mar sen tempo, onde os elementos coruñeses –Marola, Torre, Orzán- se converten en arquetipos –illa, faro, praia- para nós contar a historia toda dos océanos. A presenza de Urbano Lugrís segue a iluminar as rúas e tabernas da Pescadería, como representante máximo da bohemia. Poderosa humanidade – así o definiu o poeta Antón Avilés de Taramancos- protagonista de moitas historias populares daquela cidade dos anos cincuenta.




Mais tamén, un ano máis, este Día Lugrís ten que ser, desgraciadamente, unha xornada de reivindicación. Lugrís mostrounos un océano máxico, cheo de historias e de misterios inmortalizados para sempre en debuxos, cadros e murais. Admirado por moitos, a súa figura fica esquecida e mesmo algunhas da súas obras palidecen á intemperie. A obra que creou para diferentes locais hostaleiros coruñeses, non goza de protección institucional ningunha. O grande mural da cafetería Veccio da Rúa Real ten un futuro absolutamente incerto. Máis grave é aínda a situación das pinturas que decoraban o antigo restaurante Fornos ( Rúa dos Olmos). Un establecemento actualmente pechado, sen control público ningún sobre estado desas obras.




Ante isto, o colectivo cidadán In Nave Civitas e a Asociación de escritoras e escritores en lingua galega queremos removelas conciencias e honrala memoria de Urbano Lugrís coa celabración do III Día Lugrís: 
 

ACCIÓN LUGRÍS, velaí o programa deste ano:


20 horas.  Obradoiro submarino: Xuntanza no Obelisco para decorar paraugas con debuxos de peixes. Se chove, faremos da necesidade virtude, e poderemos principiar deseguido, ao son dos gaiteiros, a manifestación atlántica.  
 

20.30 horas.  Camarote Lugrís: Intervención pictórica na rúa Mantelería, no lugar onde estivo situado o estudo do artista.


http://vivirdebuenagana.files.wordpress.com/2009/01/lugris1948habitaci25c325b3n-de-un-viejo-marinero-blog1.jpg 


21.00 horas. Habitación do vello mariñeiro. Presentación no Borrazás, café moi querido por Lugrís, do colectivo poético-musical In Nave Civitas, artistas diversos reunido ao redor da condición da Coruña como cidade-barco.


Día Lugrís. Está subindo a marea, ti non quedes varado en seco !

Medre o mar !




domingo, decembro 02, 2012

Outro desafiuzamento

Mándame Rodrigo este cibercorreo dende A Coruña e non me resisto a partillalo con vostedes:


Vivía alí, no único sitio no que lle deixamos, debaixo dos soportais dunha praza calquera, dunha cidade calquera (A Coruña). Pouco a pouco foi acumulando cousas na súa casa (como facemos todos).

Todos os días cando pasaba xunto a él (non sei se era unha muller ou un home) ao ir e voltar do traballo o vía durmindo, pola mañá era aínda cedo e ao sair eu, era a súa hora da sesta.




O luns pasado acabou coa nosa paciencia... Algún de nós chamou as forzas da orde e o desaloxaron da rúa (?), as normas teñen estes paradoxos. Vin aos empregados da limpeza levando a súa cama ao camión do lixo, e botando cousas (as súas cousas) en bolsas de plástico a un contedor escoltados por dous policías municipais.




Cando voltou a súa casa (o seu curruncho no mundo) tiña menos que nada. Non sei que cara puxo. Quizáis simplemente alzou os ombreiros e seguiu na procura de novas cosas nos colectores de tan afeito como está a eses fenómenos da naturaleza cos que loita de cotío: o frío, o desinterés, a choiva e o capitalismo.

martes, novembro 06, 2012

Patti Smith e Ramón María del Valle-Inclán

 





En Just Kids (Éramos unos niños) -a moi interesante e poética biografía dos primeiros anos de Patti Smith- a música contaba cómo durante unha etapa da súa vida gañou cartos procurando edicións raras (e mal tasadas) en libreiros de vello, mercándoas e revendéndoas polo seu prezo real.

Sempre resultoume moi difícil de crer que a algún libreiro de vello se lle escapara unha xoia. Outra cousa é o rastro -que o diga Andrés Trapiello- ou un rastrillo.

Este sábado A. chegou a casa cun tesouro.

     - Atopeino no rastrillo ese que hai na rúa P. -díxome- costoume 3 €.

É a edición da Opera Omnia de Aguila de blasón de Ramón María del Valle-Inclán (1922) a beleza dos gravados (que ata onde sei debuxou o propio escritor) a poden admirar por vostedes mesmos:





O prezo co mercado lle da tamén e doado de averiguar usando gúgel. Pronto o encadernaremos para protexelo.

Agora preside o corredor da casa cómodamente sentado nun atril.



xoves, novembro 01, 2012

Ministerio de Justicia, hoy ( II )

                                                               - ¿Y dices que así se pueden ver
                                                               los partidos  de pago?

- Con algo de retraso, pero gratis.

                                                               -Dabuten.

-Me voy a tomar el café.

mércores, outubro 24, 2012

Ministerio de Justicia, hoy

 - Y esta señora invisible es mi mujer.
                                                                      -Encantao.



Fuente de la imagen.

xoves, outubro 11, 2012

Presentación en Santiago de Compostela da Plataforma Auditoría Cidadá da Débeda






O pasado sábado tres membros da Plataforma de Auditoría Cidadá da Débeda (de Barcelona) presentaron en Santiago de Compostela a súa iniciativa a diferentes colectivos galegos invitados por Amarante Setem.

Contextualización do problema 

Na primeira parte da súa charla  explicáronnos como o sistema transformou a “crise financeira” en “crise de débeda” pasando pola “crise económica”. Pese ao que escoitamos todos os días a débeda pública non é a causa da crise senon a súa consecuencia. Antes da crise a débeda pública do Reino de España era do 36% do PIB (unha das mais baixas de Europa) Na actualidade é de máis do 70% do PIB.


Só o 19% da débeda española é débeda pública o resto é débeda de particulares (20%), das empresas non financeiras (31%) e das entidades bancarias e de crédito (30%)

Fonte da imaxe  (e máis datos sobre a débeda)




-->
A débeda de España é menor que a de outros paises europeos e ata hace catro anos España cumpría coas condicións que a propia Unión Europea estableceu para entrar na unión monetaria (as de déficit do Tratado de Maastricht, entre outras) O problema está nos acreedores. A quen deben o estado, as cidadás e as empresas españolas?

A través dun interesante gráfico amosáronnos como a débeda do Reino de España é un problema para o resto dos estados europeos porque os principais acreedores son as etidades financeiras europeas (fundamentalmente francesas e alemanas) Polo que as economías de Alemania e Franza dependen en gran medida de que o Reino de España (e o resto dos PIIGS) pague a súa débeda.

Un dos problemas no que están a facer fincapé os dirixentes é o do deficit e as súas causas principais:

A diminución dos ingresos do sector público iniciouse antes do 2008 por medio da privatización das empresas públicas, as reformas fiscais progresivas e a permisividade fiscal cos poderosos.

Pola banda do aumento do gasto entre os anos 2008 e 2013 nótase una constante diminución dos gastos sociais, os cartos destínanse a pagar os xuros da débeda. 


Neste escenario os dirixentes dinnos que a procura de finanzamento (a petición de créditos) semella ser o único xeito de conseguri cartos nun contexto non productivo.

Os actores:

A troika (FMI, BCE e Comisión europea) que son os que establecen as condicións dos créditos e rescates aos estados. Exemplo.- O BCE presta cartos á Banca ao 0,75 %
Banca privada e entidades financeiras
Axencias de rating, entidades privadas (e, polo tanto, interesadas) que valoran a liquidez e solvencia dos estados.
Gobernos, convidados que parecen de pedraneste escenario.
Cidadanía (que temos que padecer como o noso papel limítase a lexitimar -a traves do voto aos gobernos- e a financiar todo o montaxe cos nosos impostos e sufrindo os recortes)

Estase a crear un novo actor, o MEDE (Mecanismo Europeo de Estabilidade) que é un organismo integrado pro 20 persoas que gozan de inmunidade e serán os encargados de establecer as condicións nas que os paises que reciban créditos terán que voltarlos. 

O concepto de débeda ilexítima

A débeda non é unha cuestión simplemente económica é a unha cuestión -e un arma- política. Reformouse a Constitución Española para facer co pago da débeda sexa unha cuestión prioritaria a calquera outro gasto público.

Ata agora a débeda era unha ferramenta de opresión aos estados -e especialmente as súas poboacións- do Sur. E foi nos paises do Sur donde creouse o concepto de “débeda ilexítima”. Considerase débeda ilexítima aquela que é “racionalmente inxusta” E neste senso considerase ilexítima calquera débeda que:
      • atente conta o desenvolvemento da vida digna
      • impoña medidas que violen os dereitos humanos ou poñan en perigo a convivencia pacífica entre os pobos
      • sexa produto da corrupción ou a mala xestión dos gobernos

A definición da débeda ilexítima é necesaria para poderlle dar un trato distinto, o obxectivo é non pagar débeda antes de ter satisfeito o benestar da cidadanía e non asumir as débedas ilexítimas nunca.

Unha gran parte da débeda do Reino de España é para o chamado “rescate bancario” (170.000.000.000 €, aprox.)

O sistema débeda no que estamos inmersos ten como finalidade transformar a débeda privada (a de empresas e bancos) en débeda pública. A estratexia consiste en saír da crise
con máis capitalismo.

As institucións -cuxos orxzamentos nutren os Estados- prestan cartos aos bancos que llo prestan aos estados -a aos particulares- cun xuro moito máis alto.

Algunos dos países do Sur (Exipto ou Túnez) ven de crear auditorías sobre a débeda asumida polos anteriores ditadores. Antes o presidente Correa en Ecuador e tras auditar as contas do seu estado e coñecer a orixe da débeda negociou cos acreedores unha rebaixa do 70%.




Máis información:


Na rede:

(Tamén en N-1; facebook e twitter)


Bibliografía:




Estas recomendacións son nosas:

La doctrina del schok, de Naomi Klein


Nos catro últimos pódense coñecer os efectos da débeda nos estados do Sur.

Documentais:


Estas recomendación son nosas:

En fin: NON DEBEMOS, NON PAGAMOS! 

(Non vos esquezades da concentración barullenta do sábado)

luns, agosto 13, 2012

Curiosa politica editorial

(El editor español)


Poco puedo reprochar al trabajo de los responsables editoriales de Lumen que editan tanto bueno y tan bien, pero ni el titulo ni la nota que presenta la edición española del último tomo de las memorias de Leonard Woolf dice nada bueno de ellos, de él (firma “el editor”).




El libro se titula, en la versión original, Lo importante no es llegar, sino el viaje* (The journey not the arrival matters) y comprende los treinta últimos años de la vida de Leonard Woolf.

La nota habla por si misma:

Lo que en castellano publicamos aquí con el título La muerte de Virginia es, en puridad, el quinto y último volumen de la autobiografía de Leonard Woolf (…)

En 1975, Lumen, y en edición de Marta Pessarodona, ya publicó por separado el primer capítulo de ese libro, La muerte de Virginia (…) Al añadirle ahora los tres capítulos restantes (Hogarth Press, 1941-1945 y Todos nuestros ayeres) hemos decidido mantener aquel título, aún a sabiendas de que no se trata del original, por considerarlo más atractivo para el lector español que, como se ha apuntado, no cuenta aún y quién sabe por cuanto tiempo con traducciones de los títulos precedentes, algo que, por otra parte, no condiciona la comprensión cabal del libro, sin duda el que, de entre los cinco que conforman la autobiografía, mayor interés puede suscitar en el lector español.



El editor nos descubre algunas de las características de un ente interesante -enteresante- (“el lector español”):

- es capaz de acudir al reclamo de un libro titulado La muerte de Virginia y no al de otro llamado Lo importante no es llegar, sino el viaje.

- le pirra saber como afectó a los Woolf la II Guerra Mundial, la historia de la editorial que montaron (Hogarth Press) y como llevó Leonard la viudez y otros recuerdos y nostalgias de un anciano.

- no le interesa nada saber como se conocieron Leonard y Virginia, como decidieron casarse, como fue el choque de egos de escritores, como escribió ella el resto de sus obras (sí nos seduce saber cómo V.W. se enfrentó al final de la biografía de Roger Fry porque es lo que cuenta su exmarido en el tomo que nos traducen)
 
Si como parece querernos decir el editor, al lector español le importa poco el consorte de Woolf bien podía haber dedicado sus esfuerzos a espigar de los cinco volúmenes de sus memorias los pasajes en los que la menciona y hacer una antología titulada Mi vida con Virginia. En otro caso se podría haber ahorrado la nota del principio y titular el libro como quiso el autor.

Gracias a la confesión de la Nota del editor sabemos cosas sobre ese otro enteresante, el editor español:

- Quiere vender libros,cuantos más mejor

- Prefiere vender dos veces el mismo libro que editar dos libros distintos

- Quiere complacerme (como lector español que soy)

- Sabe lo que quiero, lo que me gusta y lo que me interesa
 
- El autor es importante pero podemos corregirle para ayudarle a vender uno -o más- libros

P.S: Para resarcirse, señor editor, le agradecería que tradujese el resto de los volúmenes de la memorias de L. W. porque la verdad es que el lector español (soy -he de confesarlo- uno de los que compró el libro por el falso título pero lo leyó fascinado hasta el final) empieza a querer saber más del hombre que hizo que Virginia Stephen se apellidase Woolf.

* Uso la traducción de la cita de Montaigne que hace Miguel Temprano García en La muerte de Virginia.

mércores, xullo 25, 2012

Cristo hoy



Cuando parece que el mensaje del Cristo anda lejos de lo que piensa la gente, el siempre interesante Julián Gallo nos recuerda donde quizá esté en




martes, xullo 24, 2012

A catedral e o mal: a montaxe dos do Diario cultural

Xa colgaron no cibersitio da Radio galega a montaxe do conto A catedral e o mal  que  gañou o concurso do 56º Sonigrama do Diario Cultural da Radio Galega.

Se queren poden escoitalo pulsando no título:


A catedral e o mal (a partir do minuto 41:35)




O texto poden lerlo pulsando aquí.



luns, xullo 23, 2012

Empezaron eles (Excusatio non petita)

Hai dúas semanas os de Novagalicia banco comezaron unha insultante campaña de publicidade que difundiron por radio, prensa escrita e internet*.

Aínda pódese consultar na seguinte ligazón:


Tras ler a terceira carta-insulto apeteceume contestarlles -dentro das miñas posibilidades- e de ese calentón naceu:



Deixo a miña contra-campaña publicada nesta Constelación por se a alguén lle pode interesar.






*Non sei se a campaña saiu na tele, supoño que si pero eu non a vexo tanto como para sabelo.

sábado, xullo 21, 2012

Llegó la helada



Hace justo 5 años recogimos en esta constelación un soneto del Rucho que decía así:


La torre de la Rosaleda

Enhiesto surtidor de sombra y miedo
que amenazas al pueblo con tu lanza.
Gnomón que a las estrellas casi alcanza
para medir el oro que es mi tiempo.

Mástil de hierro, amenazante dedo
que justo en medio de la ciudad te alzas
para romper desde la lontananza
la vista de los montes que más quiero.

Cuando te vi, axioma de hormigón,
qué ansiedades sentí de destruirte,
de volver al pasado, de regreso

al tiempo en que la vida era otra cosa
y no una farsa en manos del Progreso.
Río, pues llegarán heladas y eres rosa.


En estos días la prensa ortodoxa nos ha dicho:

Cinco días: El edificio más alto de Castilla y León, a oscuras
Infobierzo: El ocaso de la torre de la Rosaleda... Los vecinos empiezan a abandonar el edificio tras 5 días sin luz nio agua 
Diario de León: Los últimos de la Rosaleda


Parece que El Rucho, una vez más, tenía razón y la helada ya ha llegado.


Addenda: Al día siguiente de publicar esta entrada El país continúo "informando": La torre de la burbuja




xoves, xullo 19, 2012

O noxo, compromiso con Galicia ( VI )


RECORRIDO ALFABÉTICO POLO NOSO COMPROMISO CON VOSTEDES


Apañaremos todas as subvencións que poidamos para mantermos vivos ainda que rematemos con Galicia, España ou Europa.

Banco, para banco o noso! De verdade prefire que lle robe alguén de fora?

As Caixas foron un erro mantido teimudamente durante décadas e son a fonte de todos os males: o cancro, as ditaduras de esquerdas, a taxidermia e o volei praia masculino.

Daremos aos nosos empregados a formación e as instrucións precisas para que rouben só a aqueles dos nosos clientes que teñan uns ingresos anuais superiores a dúas veces e media o salario mínimo interprofesional.

Empeñaremos os seus bens e sen miramentos pediremos axuda aos xulgados para sacalos en poxa e deixalos sen nada.

Fusionarémonos co calquera entidade, ainda estranxeira, esquecendo a Galicia por o noso interese monetario, of course.

Gardaremos a roupa e nadaremos, coma sempre.

Homologaremos a nosa actuación a dos outros bancos.

Investiremos en fábricas de bombas racimo.

Liaremola boa! Total, xa se endebedará o Estado.

Mexaremos por vós e obligaremosvos a asinar un documento con claúsulas abusivas e escuras no que diga que chove.

Non dades creto, seguide lendo?

Extinguiremos os Ñus.

O noso e o sono.

Poremos nos Consellos de Ministros aos nosos.

Quedaremos con todos vosos cartos, mataremos as vosas mulleres e cabalos, violaremos as vosas fillas e os queimaremos os ranchos!

Ruxiremos á lúa como o león dourado no día da ira.

Swaps, quen dixo swaps?

Trécolas, non palabras.

Un banco forte, para unha Galicia forte que encha a nosa caixa (digo banco) forte.

Venderemos só produtos, claros, sinxelos e fáciles de entender.

Xuros abusivos? Falamos o ano que ven.

Zafaremos da lei e da cadea sobornando aos xuices co diñeiro dos clientes.






Aquí en pdf.

O noxo, compromiso con Galicia ( V )


O NOSO BANCO DARÁ TRABALLO AOS NOSOS PÍCAROS


 
Deus Mesmo
Televisor nai
Mondoñedo, Lugo

 
Ninguén daba un duro por nós, as televisións de plasma. Que se éramos moi caras, que se o coltán esclaviza aos humanos de África, que as televisións tradicionais ainda tiraban...

Se todos os pronósticos eran negativos fora de Galicia, que se podía esperar dunha terra tan conservadora como a nosa?

O estudo do Intertational Pannel for the implantation of the plasmas TV in A Terra Chá financiado pola Consellería de Presidencia da Xunta de Galicia concluía

nunca antes de las 16:00 horas del 24 de mayo de 2134 las televisiones de plasma superarán en ventas a las tradicionales en Galicia sin un impulso (…)*

É o pulo -que é coma se di “impulso” en galego- chegou das nosas amigas as caixas de aforros galegas.

Centos de milleiros dos meus apilábanse en campos de concentración en China, sufrido condicións intelevisivas: dentro de caixas, sen poder deformar a realidade e difundir, como é a nosa vocación, a Verdade. 
 
Chegaron os xerifaltes das caixas que nos compraron a prezo de custo e vendéronnos aos seus clientes a cambio dos xuros do seu salario mensual durante 36 meses, das comisións por ingreso, extracto, tarxeta de crédito e a oportunidade de saber a quen colocar hipotecas e créditos ao consumo co único gallo de cubrir as súas modestas xubilacións.

Poderán imaxinar o medo que nos entrou cando soubemos do fin das caixas. Agora que aquelas caixas van ser un banco que ía ser de nós?

Temos un compromiso do banco. Todos os nosos pícaros: as tabletas, os teléfonos portá-tiles,... teñen traballo asegurado. Seremos moeda de cambio da liberdade mentras exista un banco galego.





* (…) nunca antes das catro do serán do 24 de maio de 2134 as televisións de plasma superarán en vendas ás tradicionáis en Galicia sen un pulo (…) Vertemos ao galego este texto para demostrar que nós, un proxecto privado galego, somos máis galegos ca Xunta, un proxecto público galego.



Aquí en pdf.

mércores, xullo 18, 2012

O noxo, compromiso con Galicia ( IV )


UN BANCO QUE NON SE ESQUECE DE NÓS, AS GALEGAS



Piumal Vento
Alférez do corpo de calígrafos,
fundadora do Colexio Profesional de Peritas Calígrafas de Galicia
Ourense, Ourense







A banca cambiou moito e en pouco tempo. Que nolo digan a nós, as galegas. Ata hai nada tiñamos dúas caixas e un banco. E agora atopámonos cun só banco, resultado da fusión das dúas caixas. (Perdemos un banco polo camiño, pero ós do Pastor non pagan esta páxina...)

Os nosos principaís clientes nos últimos catro anos foron as dúas caixas. O acordo que firmamos con elas permitiu un crecemento desmesurado do seu capital e a colocación das membras do noso Colexio. Durante o último lustro non houbo paro entre as calígrafas grazas aos convenios coas caixas galegas Pagáronos para falsificar a sinatura dos seus clientes nos test de risco que ten que acompañar (a ditadura que quere controlar o libre mercado, xa saben) moitos dos contratos bancarios. 

Poderán imaxinar o medo que nos entrou cando soubemos do fin das caixas. Agora que aquela caixa é un banco que ía ser de nós? Tratamos de manter as mesmas relacións e tentamos seguir traballando xuntos. Ben cedo chegaron os novos convenios que mantiñan os vellos pactos. A cousas quedaron como estaban: ben, coma sempre.

O mes pasado abriúse unha porta máis a esperanza. Novacobiza prometeunos que nunca recoñecería a falsidade das firmas que encargaron as súas nais. Polo que obrigaría a todos os clientes que quixeran recuperar os cartos das participacións preferentes ou os swaps a presentar unha demanda e probar a dita falsidade cun ditamen pericial. E quen ten que facer ese ditamen? Nós.

Teño que ser agradecida cun Banco que no se esquece de nós, os vellos amigos da familia e que sigue partillando connosco a torta dos cartos, sempre pensando en Galicia, e os galegos e as galegas do presente, o pasado e o futuro. Grazas Novacobiza!





Aquí en pdf.

martes, xullo 17, 2012

O noxo, compromiso con Galicia ( III )


UN BANCO PROPIO ÁBRENOS MOITAS PORTAS



Xosé Tarabelo
Secretario Xeral da Patronal dos cerralleiros de Galicia
Vigo, Pontevedra


A cerrallería é un sector estratéxico en Galicia. A miúdo é moi difícil explicarlle a alguén que non é galego a enorme importancia que esta actividade ten para a nosa sociedade. 

Sabemos as complicacións que causa estar lonxe dos lugares onde se toman as decisións que nos afectan directamente. O desenvolvemento do noso sector levounos a ter que buscar cada vez máis lonxe os recursos, e tamén os mercados e as oportunidades de investimento no exterior.

Este proceso de internacionalización tería sido moito máis difícil de non existiren entidades financeiras próximas e comprometidas coa nosa terra. 

Grazas a este compromiso puidemos abrir portas cada vez máis blindadas, capaces de cerrar todos os vans do mundo e de conservar os ladróns fora; puidemos desenvolver unha industria de transformación e comercialización que é hoxe a máis importante de Europa; podemos contar cunha Universidade que nos proporciona coñecemento e innovación…

Agora, cando se nos presentan novos retos como consecuencia dunha situación económica adversa, o compromiso real e efectivo dun banco que entenda as nosas necesidades é esencial. 
 
A capacidade de emprendemento das nosas industrias necesita o apoio dunha entidade financeira. A existencia dun banco que decida dende Galicia, como viñan facendo as caixas.

De non ter un banco galego desaloxando a miles de familias, todos os nosos emprendedores terían que sufrir a arrepiante praga do desemprego ou, o que ainda é peor ainda que máis galego, a emigración.

Agora debemos seguir pedíndolle a Novacobiza Banco que continúe co apoio á nosa sociedade con iniciativas coma as desenvolvidas durante décadas pola Obra Social: as participacións, preferentes, os xuros abusivos, os swaps, as indemnizacións os seus altos cargos...

Creo que hoxe os galegos e galegas de todos os xéneros debemos apostar por Novacobiza Banco, o último banco galego, que tamén é o mellor banco para nós. E por iso Novacobiza Banco nunca deberá esquecer esta aposta.






Aquí en pdf.

luns, xullo 16, 2012

A catedral e o mal

 - Non é mal plan, non -dixo o Presidente.

O día seguinte unha sombra entrou na catedral. Comprobou que o libro era o libro, colleuno e marchou.

(Case un ano despois.)

 - Rematou o fútbol e aínda queda para as olimpiadas. É o momento: temos que atopar o códice.

(No Milladoiro.)

Os policías fan que buscan.

 - Comisario, esta caixa de ferro está pechada.

 - Usade o soplete!

 - O libro!

(O sábado seguinte.)

Un presidente sorrinte brinda cun xuíz eufórico.

 - Gusto moito destes guateques de despois dos éxitos.

 - Nestes tempos temos ben poucos, Señoría.
 - Saúde!

Pois semella que ROG está de sorte (ou ben inspirado) porque con este relato ven de gañar o sonigrama desta semana do Diario Cultural da Radio Galega.

(Non podo deixar as ligazóns das grabacións porque aínda non as colgaron no seu cibersitio, pero este ten sentido sin o son, non como o da semana pasada)

O noxo, compromiso con Galicia ( II )


DÉRONME UN CRETO SEN AVÁIS


Arsenio Ortigueira
Empresario leonés do téxtil
Arteixo, A Coruña



O teño falado cos meus compañeiros da lista Forbes e sempre chegamos a mesma conclusión: as cousas non están tan mal porque fumos quen de paralas a tempo.
E unha das solucións, ademáis de cambiar gobernos, foi rematar coas vellas caixas para transformalas en modernos, aerodiná-micos e competitivos bancos.
Lonxe quedan os tempos nos que o noso capital desangrábase en obras sociais que non desgravaban impostos. Lonxe as entidades controladas por semianalfabetos elixidos “democráticamente”. Lonxe aquelas oficinas ateigadas de vellas cobrando pensións ou pagando recibos e contando o seu historial médico ao empregado que tiña cousas que facer para nós.
Moito teño que agradecer as vellas caixas, aínda que cando comezaba coa miña primeira tenda de batas puxéronme moitas trabas para prestarme cartos.
Hoxe mesmo, como o ano pasado, déronme un creto de 1.000.000 € para as vacacións sen exixirme aval ningún.
Novacobiza é un banco cercano que cre nas persoas de aquí. Onde se viu senón que o mesmísimo presidente atenda ao teléfono a un autónomo coma min?*

* Arsenio enviou o texto en castelán, o vertemos ao galego por razóns de imaxe pública.







Aquí en pdf