Mándame Rodrigo este cibercorreo dende A Coruña e non me resisto a partillalo con vostedes:
Vivía alí, no único sitio no que lle
deixamos, debaixo dos soportais dunha praza calquera, dunha cidade
calquera (A Coruña). Pouco a pouco foi acumulando cousas na súa
casa (como facemos todos).
Todos os días cando pasaba xunto a él
(non sei se era unha muller ou un home) ao ir e voltar do traballo o
vía durmindo, pola mañá era aínda cedo e ao sair eu, era a súa
hora da sesta.
O luns pasado acabou coa nosa
paciencia... Algún de nós chamou as forzas da orde e o desaloxaron
da rúa (?), as normas teñen estes paradoxos. Vin aos empregados da
limpeza levando a súa cama ao camión do lixo, e botando cousas (as
súas cousas) en bolsas de plástico a un contedor escoltados por
dous policías municipais.
Cando voltou a súa casa (o seu
curruncho no mundo) tiña menos que nada. Non sei que cara puxo.
Quizáis simplemente alzou os ombreiros e seguiu na procura de novas
cosas nos colectores de tan afeito como está a eses fenómenos da
naturaleza cos que loita de cotío: o frío, o desinterés, a choiva
e o capitalismo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario