martes, xaneiro 15, 2013

A marea no xanrei, de José Biobardi

Xanrei, por Roberto Castro da Librería Sisargas
(Debuxo inspirado no tango de José Biobardi)


Eu varado no Xanrei
agardo por miña amada,
baixo a luz do albor,

nesta rocha fronteiriza
entre o meu mundo e o seu
na que vivimos os dous

unha hora cada día,
unha pinga no eterno,

antes de saír o sol.

Na que bailamos ben xuntos
e nos amamos a modo

antes de saír o sol.


Retrouso:

Sube coa lúa

a melancolía  
preamar ás oito
-anunciaba o diario.  
A mais afouta onda 
móllame o corazón
móllame o corazón  
que se torna pesao.



Ninguén aprobou o noso,
advertironnos ben cedo

que cerca estaba o final:
“Nunca un home mariño

e unha mariscadora
xuntos poderán vogar!”

Pero todos estes meses
de soñar e bailar xuntos

foron quen de me enganar
crin que dúas vontades

lonxe de todo prexuizo
poden vaciar o mar.




(Retrouso)


Onte non veu á cita
e a ausencia sen aviso

confirmoume o peor
que o seu bico doutro día,

un trebón nas nosas bocas,
anunciábame o adiós,

o naufraxio das linguas,
o pique da miña vida,

a quebra do corazón,
o afundimento de todo

o garete das palabras
a deriva do aló.



(Retrouso)



Na entrada sobre o III día Urbano Lugrís  xa expliquei algo mais sobre este tango de José Biobardi.

Días despois Nacho López, de Jarbanzo negro e mil proxectos máis, envioume unha versión que segúndo él é unha grabación sinxelinha para ter a idea, hai cousas que se poden millorar e outras que se poden cambiar. 


Poden escoitala pulsando no título:

(Arranxos musicais e interpretación Nacho López)

Ningún comentario: