Sergio B. Landrove vestido co uniforme de Gala da Unión de Conserveiros de Galicia.
Fotografía de Pilar Silva.
Dentro das actividades do IV día Lugrís tiven a sorte de que me correspondera dar a benvida ao mural "Vista da Coruña, 1830" que desde ese día está pendurado de xeito permanente no Museo de Belas Artes da Coruña. Para ese acto ("poético e cidadán", dicía o programa) preparei este breve texto:
ODA DA ARRIBADA
Saúde
e Océano!
Nós,
as coruñesas, fartas da fealdade reivindicamos a beleza.
E
por iso vimos hoxe a nosa arca, como tantos días, para pedir beleza
a Luis Seoane, a Rodríguez Corredoira, a Abelenda, a Díaz Valiño,
a Vaamonde Cornide, a Francisco Leiro, a Xaime Cabanas, a Manuel
Colmeiro, a Francisco Lloréns, a Castelao, a Caruncho Amat, a Antón
Patiño, a Álvaro Cebreiro, a Correa Corredoira, a Díaz Pardo, a
Imeldo Corral, a Eugenio Granell, a Menchu Lamas, a Laxeiro, a Maruja
e a Cristino Mallo, a Maside, a Ovidio Murguia, a José María de
Labra, a Raimundo Patiño, a Goya, a Ribera, a Rubens, a Sorolla...
E
para pedir beleza, como non, acudimos a él, ao Noso Señor Lugrís,
o pintor do mar, o poeta sur-marino.
Nós,
os coruñeses, fartos da solidez do acecido reivindicamos o movemento
continuo do océano.
Reclamamos
o soño, a serea, a áncora, o narval, as cidades asolagadas, os
homes mariños, o tesouro de Rande, o brúar da buguina, a Marola, o
faro (a nosa Torre), a balea, os fogos de san Telmo, a agulla de
marear, a San Brandán, a Verne, os trinta e dous rumbos da rosa dos
ventos e a eufonía dos nomes todos das pedras da Torre.
E
dende esta xeografía, transformada en mítica polo pincel flamenco de
Urbano Lugrís González, non podemos menos que celebrar a arribada
deste mural a bó porto.
A
familia Lugris Alonso-Muñoyerro fixo que se salvara esta obra, que
foi a cura da súa morriña coruñesa no seu piso de Madrid.
Nos
anos 90, antes de vender a súa casa, decidiron conservar o fresco e
partillalo con todas nós doándoo ao Museo de Belas Artes. Un aceno
de xenerosidade que nunca seremos quen de agredecer.
Hoxe
esta “Vista da Coruña, 1830” xa é de todos, e todas o podemos
desfrutar con só desexalo.
Viremos
aquí nos escuros días do presente, tan semellantes a aqueles de
antano nos que pintou Urbano, para apoiar o noso ombreiro na arcada
xunto aos amantes, María e Alfredo, que agardan impacientes a
recalada do vapor de paletas “A Peregrina” que xa deixou atrás
San Antón (ou será San Diego?).
- Alí
ven o noso futuro, di Alfredo.
Repenican
as campás da colexiata.
E
saíremos da escena porque non queremos descubrir, xa hoxe, os
segredos desta parella.
E,
xa fóra do fresco, no mundo real a nosa alma queda ancorada ao
pensamento de Urbano Lugrís que pintaba en galego, razón pola cal
non podía ser realista.
Medre
o Mar!
Deixo aqui un par de vídeos* do momento (coruñento) da lectura da oda:
Gravación de Teresa Ramiro
Gravación de Xosé Iglesias
* No primeiro podedes escoitar a presentación que fixo Xurxo Souto e no segundo escoitase mellor o texto da oda.
