mércores, xullo 25, 2012

Cristo hoy



Cuando parece que el mensaje del Cristo anda lejos de lo que piensa la gente, el siempre interesante Julián Gallo nos recuerda donde quizá esté en




martes, xullo 24, 2012

A catedral e o mal: a montaxe dos do Diario cultural

Xa colgaron no cibersitio da Radio galega a montaxe do conto A catedral e o mal  que  gañou o concurso do 56º Sonigrama do Diario Cultural da Radio Galega.

Se queren poden escoitalo pulsando no título:


A catedral e o mal (a partir do minuto 41:35)




O texto poden lerlo pulsando aquí.



luns, xullo 23, 2012

Empezaron eles (Excusatio non petita)

Hai dúas semanas os de Novagalicia banco comezaron unha insultante campaña de publicidade que difundiron por radio, prensa escrita e internet*.

Aínda pódese consultar na seguinte ligazón:


Tras ler a terceira carta-insulto apeteceume contestarlles -dentro das miñas posibilidades- e de ese calentón naceu:



Deixo a miña contra-campaña publicada nesta Constelación por se a alguén lle pode interesar.






*Non sei se a campaña saiu na tele, supoño que si pero eu non a vexo tanto como para sabelo.

sábado, xullo 21, 2012

Llegó la helada



Hace justo 5 años recogimos en esta constelación un soneto del Rucho que decía así:


La torre de la Rosaleda

Enhiesto surtidor de sombra y miedo
que amenazas al pueblo con tu lanza.
Gnomón que a las estrellas casi alcanza
para medir el oro que es mi tiempo.

Mástil de hierro, amenazante dedo
que justo en medio de la ciudad te alzas
para romper desde la lontananza
la vista de los montes que más quiero.

Cuando te vi, axioma de hormigón,
qué ansiedades sentí de destruirte,
de volver al pasado, de regreso

al tiempo en que la vida era otra cosa
y no una farsa en manos del Progreso.
Río, pues llegarán heladas y eres rosa.


En estos días la prensa ortodoxa nos ha dicho:

Cinco días: El edificio más alto de Castilla y León, a oscuras
Infobierzo: El ocaso de la torre de la Rosaleda... Los vecinos empiezan a abandonar el edificio tras 5 días sin luz nio agua 
Diario de León: Los últimos de la Rosaleda


Parece que El Rucho, una vez más, tenía razón y la helada ya ha llegado.


Addenda: Al día siguiente de publicar esta entrada El país continúo "informando": La torre de la burbuja




xoves, xullo 19, 2012

O noxo, compromiso con Galicia ( VI )


RECORRIDO ALFABÉTICO POLO NOSO COMPROMISO CON VOSTEDES


Apañaremos todas as subvencións que poidamos para mantermos vivos ainda que rematemos con Galicia, España ou Europa.

Banco, para banco o noso! De verdade prefire que lle robe alguén de fora?

As Caixas foron un erro mantido teimudamente durante décadas e son a fonte de todos os males: o cancro, as ditaduras de esquerdas, a taxidermia e o volei praia masculino.

Daremos aos nosos empregados a formación e as instrucións precisas para que rouben só a aqueles dos nosos clientes que teñan uns ingresos anuais superiores a dúas veces e media o salario mínimo interprofesional.

Empeñaremos os seus bens e sen miramentos pediremos axuda aos xulgados para sacalos en poxa e deixalos sen nada.

Fusionarémonos co calquera entidade, ainda estranxeira, esquecendo a Galicia por o noso interese monetario, of course.

Gardaremos a roupa e nadaremos, coma sempre.

Homologaremos a nosa actuación a dos outros bancos.

Investiremos en fábricas de bombas racimo.

Liaremola boa! Total, xa se endebedará o Estado.

Mexaremos por vós e obligaremosvos a asinar un documento con claúsulas abusivas e escuras no que diga que chove.

Non dades creto, seguide lendo?

Extinguiremos os Ñus.

O noso e o sono.

Poremos nos Consellos de Ministros aos nosos.

Quedaremos con todos vosos cartos, mataremos as vosas mulleres e cabalos, violaremos as vosas fillas e os queimaremos os ranchos!

Ruxiremos á lúa como o león dourado no día da ira.

Swaps, quen dixo swaps?

Trécolas, non palabras.

Un banco forte, para unha Galicia forte que encha a nosa caixa (digo banco) forte.

Venderemos só produtos, claros, sinxelos e fáciles de entender.

Xuros abusivos? Falamos o ano que ven.

Zafaremos da lei e da cadea sobornando aos xuices co diñeiro dos clientes.






Aquí en pdf.

O noxo, compromiso con Galicia ( V )


O NOSO BANCO DARÁ TRABALLO AOS NOSOS PÍCAROS


 
Deus Mesmo
Televisor nai
Mondoñedo, Lugo

 
Ninguén daba un duro por nós, as televisións de plasma. Que se éramos moi caras, que se o coltán esclaviza aos humanos de África, que as televisións tradicionais ainda tiraban...

Se todos os pronósticos eran negativos fora de Galicia, que se podía esperar dunha terra tan conservadora como a nosa?

O estudo do Intertational Pannel for the implantation of the plasmas TV in A Terra Chá financiado pola Consellería de Presidencia da Xunta de Galicia concluía

nunca antes de las 16:00 horas del 24 de mayo de 2134 las televisiones de plasma superarán en ventas a las tradicionales en Galicia sin un impulso (…)*

É o pulo -que é coma se di “impulso” en galego- chegou das nosas amigas as caixas de aforros galegas.

Centos de milleiros dos meus apilábanse en campos de concentración en China, sufrido condicións intelevisivas: dentro de caixas, sen poder deformar a realidade e difundir, como é a nosa vocación, a Verdade. 
 
Chegaron os xerifaltes das caixas que nos compraron a prezo de custo e vendéronnos aos seus clientes a cambio dos xuros do seu salario mensual durante 36 meses, das comisións por ingreso, extracto, tarxeta de crédito e a oportunidade de saber a quen colocar hipotecas e créditos ao consumo co único gallo de cubrir as súas modestas xubilacións.

Poderán imaxinar o medo que nos entrou cando soubemos do fin das caixas. Agora que aquelas caixas van ser un banco que ía ser de nós?

Temos un compromiso do banco. Todos os nosos pícaros: as tabletas, os teléfonos portá-tiles,... teñen traballo asegurado. Seremos moeda de cambio da liberdade mentras exista un banco galego.





* (…) nunca antes das catro do serán do 24 de maio de 2134 as televisións de plasma superarán en vendas ás tradicionáis en Galicia sen un pulo (…) Vertemos ao galego este texto para demostrar que nós, un proxecto privado galego, somos máis galegos ca Xunta, un proxecto público galego.



Aquí en pdf.

mércores, xullo 18, 2012

O noxo, compromiso con Galicia ( IV )


UN BANCO QUE NON SE ESQUECE DE NÓS, AS GALEGAS



Piumal Vento
Alférez do corpo de calígrafos,
fundadora do Colexio Profesional de Peritas Calígrafas de Galicia
Ourense, Ourense







A banca cambiou moito e en pouco tempo. Que nolo digan a nós, as galegas. Ata hai nada tiñamos dúas caixas e un banco. E agora atopámonos cun só banco, resultado da fusión das dúas caixas. (Perdemos un banco polo camiño, pero ós do Pastor non pagan esta páxina...)

Os nosos principaís clientes nos últimos catro anos foron as dúas caixas. O acordo que firmamos con elas permitiu un crecemento desmesurado do seu capital e a colocación das membras do noso Colexio. Durante o último lustro non houbo paro entre as calígrafas grazas aos convenios coas caixas galegas Pagáronos para falsificar a sinatura dos seus clientes nos test de risco que ten que acompañar (a ditadura que quere controlar o libre mercado, xa saben) moitos dos contratos bancarios. 

Poderán imaxinar o medo que nos entrou cando soubemos do fin das caixas. Agora que aquela caixa é un banco que ía ser de nós? Tratamos de manter as mesmas relacións e tentamos seguir traballando xuntos. Ben cedo chegaron os novos convenios que mantiñan os vellos pactos. A cousas quedaron como estaban: ben, coma sempre.

O mes pasado abriúse unha porta máis a esperanza. Novacobiza prometeunos que nunca recoñecería a falsidade das firmas que encargaron as súas nais. Polo que obrigaría a todos os clientes que quixeran recuperar os cartos das participacións preferentes ou os swaps a presentar unha demanda e probar a dita falsidade cun ditamen pericial. E quen ten que facer ese ditamen? Nós.

Teño que ser agradecida cun Banco que no se esquece de nós, os vellos amigos da familia e que sigue partillando connosco a torta dos cartos, sempre pensando en Galicia, e os galegos e as galegas do presente, o pasado e o futuro. Grazas Novacobiza!





Aquí en pdf.

martes, xullo 17, 2012

O noxo, compromiso con Galicia ( III )


UN BANCO PROPIO ÁBRENOS MOITAS PORTAS



Xosé Tarabelo
Secretario Xeral da Patronal dos cerralleiros de Galicia
Vigo, Pontevedra


A cerrallería é un sector estratéxico en Galicia. A miúdo é moi difícil explicarlle a alguén que non é galego a enorme importancia que esta actividade ten para a nosa sociedade. 

Sabemos as complicacións que causa estar lonxe dos lugares onde se toman as decisións que nos afectan directamente. O desenvolvemento do noso sector levounos a ter que buscar cada vez máis lonxe os recursos, e tamén os mercados e as oportunidades de investimento no exterior.

Este proceso de internacionalización tería sido moito máis difícil de non existiren entidades financeiras próximas e comprometidas coa nosa terra. 

Grazas a este compromiso puidemos abrir portas cada vez máis blindadas, capaces de cerrar todos os vans do mundo e de conservar os ladróns fora; puidemos desenvolver unha industria de transformación e comercialización que é hoxe a máis importante de Europa; podemos contar cunha Universidade que nos proporciona coñecemento e innovación…

Agora, cando se nos presentan novos retos como consecuencia dunha situación económica adversa, o compromiso real e efectivo dun banco que entenda as nosas necesidades é esencial. 
 
A capacidade de emprendemento das nosas industrias necesita o apoio dunha entidade financeira. A existencia dun banco que decida dende Galicia, como viñan facendo as caixas.

De non ter un banco galego desaloxando a miles de familias, todos os nosos emprendedores terían que sufrir a arrepiante praga do desemprego ou, o que ainda é peor ainda que máis galego, a emigración.

Agora debemos seguir pedíndolle a Novacobiza Banco que continúe co apoio á nosa sociedade con iniciativas coma as desenvolvidas durante décadas pola Obra Social: as participacións, preferentes, os xuros abusivos, os swaps, as indemnizacións os seus altos cargos...

Creo que hoxe os galegos e galegas de todos os xéneros debemos apostar por Novacobiza Banco, o último banco galego, que tamén é o mellor banco para nós. E por iso Novacobiza Banco nunca deberá esquecer esta aposta.






Aquí en pdf.

luns, xullo 16, 2012

A catedral e o mal

 - Non é mal plan, non -dixo o Presidente.

O día seguinte unha sombra entrou na catedral. Comprobou que o libro era o libro, colleuno e marchou.

(Case un ano despois.)

 - Rematou o fútbol e aínda queda para as olimpiadas. É o momento: temos que atopar o códice.

(No Milladoiro.)

Os policías fan que buscan.

 - Comisario, esta caixa de ferro está pechada.

 - Usade o soplete!

 - O libro!

(O sábado seguinte.)

Un presidente sorrinte brinda cun xuíz eufórico.

 - Gusto moito destes guateques de despois dos éxitos.

 - Nestes tempos temos ben poucos, Señoría.
 - Saúde!

Pois semella que ROG está de sorte (ou ben inspirado) porque con este relato ven de gañar o sonigrama desta semana do Diario Cultural da Radio Galega.

(Non podo deixar as ligazóns das grabacións porque aínda non as colgaron no seu cibersitio, pero este ten sentido sin o son, non como o da semana pasada)

O noxo, compromiso con Galicia ( II )


DÉRONME UN CRETO SEN AVÁIS


Arsenio Ortigueira
Empresario leonés do téxtil
Arteixo, A Coruña



O teño falado cos meus compañeiros da lista Forbes e sempre chegamos a mesma conclusión: as cousas non están tan mal porque fumos quen de paralas a tempo.
E unha das solucións, ademáis de cambiar gobernos, foi rematar coas vellas caixas para transformalas en modernos, aerodiná-micos e competitivos bancos.
Lonxe quedan os tempos nos que o noso capital desangrábase en obras sociais que non desgravaban impostos. Lonxe as entidades controladas por semianalfabetos elixidos “democráticamente”. Lonxe aquelas oficinas ateigadas de vellas cobrando pensións ou pagando recibos e contando o seu historial médico ao empregado que tiña cousas que facer para nós.
Moito teño que agradecer as vellas caixas, aínda que cando comezaba coa miña primeira tenda de batas puxéronme moitas trabas para prestarme cartos.
Hoxe mesmo, como o ano pasado, déronme un creto de 1.000.000 € para as vacacións sen exixirme aval ningún.
Novacobiza é un banco cercano que cre nas persoas de aquí. Onde se viu senón que o mesmísimo presidente atenda ao teléfono a un autónomo coma min?*

* Arsenio enviou o texto en castelán, o vertemos ao galego por razóns de imaxe pública.







Aquí en pdf

domingo, xullo 15, 2012

O noxo, compromiso con Galicia ( I )


PIDO PERDÓN POR NON DAR MOEDAS


Antón Mático
Caixeiro electrónico
Praza de Galicia, Vilagarcía de Arousa




Non cambiamos nada, poden darme creto, e non é un chiste. Trocamos de nome, de cor pero seguimos atendendo aos galegos de todos os xéneros as 24 horas do día, os 365 días do ano, 5 anos por lustro.

Sei que agora, por culpa das novas interesadas que espallan os nosos inimigos, vides a nós con medo de que amosemos a triste mensaxe de “NON HAI CARTOS” pero iso nunca vai pasar. Nunca negaremos a un galego un só billete (pido perdón por non dar moedas). Nin a xa cercana quebra poderá facernos deixar de traballar: continuaremos admitindo ingresos. 
 
Os que me coñecedes ben sabedes que son un ser racional, non unha computadora desas ás que se pode programar para facer, ou dicir, o que alguén quere. Se escribo isto é porque teño fe neste barco que surca as procelosas augas dos mercados para lograr que vostede pague o vermú do domingo a pesar de esquecer sacar cartos da caixa o venres. 
 
Os sindicalistas, os pensionistas e os funcionarios cargan contra nós para distraer a atención da súa responsabilidade nesta grave crise pero, a quen acuden cando chega o desafiuzamento? Quen lles da calor nas noites do inverno? Quen lles acolle no seo a pesares do seu cheiro, a súa ropa sucia e esas caixas de cartón nas que adoitan durmir?
Nos somos a obra social deste proxecto ilusionante, 100% gaLLego e, por que non dicilo, capitalista que é Novacobiza Banco.




Aquí en pdf.


martes, xullo 10, 2012

Opus 139: Noé (Balada en Re)


Donas e cabaleiros, para este Atardecer do Gaiás logramos traer un experimento musical que ven de abraiar no Campionato Intercontinental de Música Extemporánea. Con vostedes a zoorquestrina do mestre Trolichevonski!

Imos aló.”

Branquiña en tempo...

...e Rubia tamén.”

Ben, Branca”


- Amodo, Rubia, acurta o berro.


1, 2...”

O do elefante foi un risco pero a peza necesitaba algo de rocanrol.”

1, 2...”

Entra o oso”

Un galo? De quen é ese galo?”


 - Queto, Sinbad, deixa o galo! Vladimir, lonxe de Branca!
- Que alguén ate ás bestas
 - Fuxaaaaaan,...


Este conto de Osorio (que só ten sentido, de telo, se se escoita cos sons) ven de gañar o 55.º concurso semanal de contos (sonigramas) do programa Diario Cultural da Radio Galega.

Os do programa propoñen unha secuencia sonora que tes que encher cun relato e esta foi a proposta do meu alter ego. Na seguinte ligazón vai o día co leron en antena:

Diario cultural: 06.07.2012 (a partir do min. 42:09)

E aquí a montaxe que fixeron os do Diario Cultural:

Diario cultural: 09.06.2012 (a partir do min. 42:55)

Por certo que esta non é a primeira aventura de Igor Trolichevonski (o apelido é difícil de pronunciar, non o nego, pero os locutores líanse de máis) os máis memoriosos de vostedes se lembraran de esta outra:




martes, xullo 03, 2012

HACIENDO HISTORIA

Para César Fernández.


(Fragmento de un manual de ciencias políticas de 2451)



(…) el final de los Estados Nación se fraguó en el siglo XXI cuando el lazo de unión entre los aficionados* cambió de la lengua, el territorio, la religión y la moneda al deporte espectáculo, especialmente esa forma primitiva de polémica que se llamaba fútbol o balompié.

Desde principios del siglo XX en los principales estados del continente europeo cada localidad de cierto relieve fue fundando equipos de fútbol que concentraron los sentimientos de identidad del núcleo poblacional. Las banderas de los equipos convivieron o incluso se confundieron con las de los territorios. En ocasiones solo el contexto permitía saber si se enarbolaba la enseña local, regional o estatal-nacional o la de un equipo de fútbol.

Desde 1989 el fenómeno de la mundialización favoreció la implantación del balompié en otros países en principio ajenos a la cultura futbolera gracias a dos entidades -FIFA, UEFA e IF- que apostaron por un cambio en el modelo organizativo planetario. Un grupo de videntes estadistas fundaron estas asociaciones con el fin de transformar un modelo político-económico caduco e inoperativo por las contradicciones internas, el capitalismo democrático.  Su lucha incansable e imaginativa sirvió para cocinar a fuego lento la revolución que permitió configurar al mundo tal y como lo conocemos. 

Las preclaras mentes de Joseph S. Blatter, Ángel María Villar Llona y Michel Platini consiguieron establecer los mecanismos que lentamente vaciaron de fondos las superestructuras de los estados nación para fundar la nueva era de las relaciones políticas entre particulares. Los ciudadanos dejaron de ser votantes por puro aburrimiento y se centraron en ser aficionado, e incluso socios, de los equipos de fútbol: célula indivisible de la nueva organización mundial. Los equipos dejaron de ser representativos de un territorio para identificarse con una idea abstracta: el sufrimiento, la alegría, lo cul, el amarillo,... Así, poco a poco se fueron perdiendo las afinidades que guardaban los estados nación con los equipos. A principios del XX era imposible que un ciudadano de València fuera aficionado del Colombianos Juniors, pero cuando este equipo se identificó con la piromanía, miles de habitantes de una de las ciudades por las que pasa el Turia se declararon adeptos. El desapego territorial de esos valencianos fue calando poco a poco a medida de que la mayor arte de su tiempo de ocio lo dedicaban a saber todo -o todo lo que los gabinetes de prensa de la IF revelaban- sobre el equipo de sus entrañas y sus jugadores.

Como ya había escrito en 1992 Ángel María Villar en el Manifiesto futbolista:

    (…) la transición no puede ser traumática para no repetir los errores de otros movimientos utopistas. Es necesario mantener las palabras, los conceptos para, poco a poco, ir cambiando las acepciones. La primera fase está culminada: la del equipo o club de fútbol de base local (una ciudad,un equipo**), esos equipos de fútbol continuarán contribuyendo con los mejores de sus jugadores a la selección nacional. (…) (En este punto) es donde será preciso el primer cambio las selecciones se integrarán por los jugadores de los equipos que tienen su sede e un país determinado no por los de la nacionalidad de ese mismo país. A la vez se debilita y refuerza la idea de nación: cada selección podrá usar a los  jugadores que pueda comprar para los equipos*** de su territorio pero solamente estos.

El ingreso del líder pacifista Hristo Stoichkov en la directiva de la FIFA supuso otro punto de inflexión en el desarrollo de los planes de la Internacional Futbolista (IF). Stoichkov defendió la sustitución de los conflictos bélicos, las guerras y las intervenciones militares por torneos de balompié. La propuesta fue ridiculizada en casi todos los foros y solo el asesinato del anciano Hristo a manos del integrista vacceo, Leonardo Alovera, en 2027 movió a diversos organismos internacionales a llevar a la práctica sus ideas (…) Cuando, veintiocho años después el sueño de Hristo se cumplía, al ser el fútbol (ya con el nombre de “polémica”) introducido en los Convenios de Naciones Unidas como única forma legítima de solución de los conflictos entre comunidades humanas; la IF se frotaba las manos por haber alcanzado un rango ético que en sus planes mas optimistas no esperaban alcanzar hasta bien mediada la segunda centuria del siglo XXI (…)
 

*La denominación votante o elector fue usada para hacer referencia a los aficionados durante la segunda mitad del XX y los primeros lustros del XXI. 

** En el capítulo XI del Tomo III del Manifiesto, establece las excepciones para el caso de aquellas ciudades que por distintas razones -divisiones sociales, étnicas o lingüisticas- necesitan más de un club para poder superar esta etapa sin necesidad del uso de la violencia.

*** Este paso, que fue duramente criticado por los sectores más Zinedanianos de la Internacional futbolista finalmente triunfó y se implantó tras la II Guerra Civil en EUA y la reforma de los estatutos de la FIFA de 12 de brumario de 2054.


De Le Rosaire de l'Aurore, núm. 61.

Le Rosaire de l'Aurore, núm. 61


¡Le Rosaire ha salido! ¡Descárguese Le Rosaire!


 



LE ROSAIRE DE LA AURORE. NÚM. 61. JULIO DE 2012.

SUMARIO

Comentarios amperpapigios, por Gervasio Friztgerald.

HACIENDO HISTORIA. Fragmento de un manual de ciencias políticas del año 2451. Nuestro antropólogo pro futuro, Aquilino F. Artelo, nos presenta como primicia este texto que encontró rebuscando en las bibliotecas del mañana.
ARDE LA CALLE. San Matías Casquero (Ávila) recibe en loor y olor de multitudes a su más dilecto hijo tras alcanzar el decimosexto puesto en la exclusiva lista de multimillonarios de la revista Phoebe, por A. Moeslei


Puede leer este número pulsando aquí.

Y descargarse cualquiera de los anteriores en Le Rosaire de l'Aurore.

luns, xullo 02, 2012

Dos visiones desde la nobleza rusa: Tolstoi y Yusúpov




El final de Rasputín, del príncipe Feliks Yusúpov, conde Sumarokov-Elston. Editorial Nevsky Prospects, 2010. Traducción de Marta Sánchez-Nieves.

La esclavitud en nuestro tiempo, León Tolstoi. Ed Littera 2000. Traducción de Fernando Catalán.

Acabo de terminar de leer El final de Rasputín en el que el príncipe Feliks Yusúpov cuenta su participación en la conspiración que asesinó al famoso (y desconocido) Rasputín. Leer las reflexiones de un noble ruso arquetípico hace ver lo auténticamente excepcional que fue el conde Tolstoi, Lev Nikolaievich Tolstoi. Tolstoi, el viejo León, a pesar de pertenecer a una familia que llevaba a blanquear la ropa interior a Dinamarca luchó por extender una educación universal, por liberar a los mujiks* (muchas veces en contra de la propia voluntad de los campesinos), por abolir la propiedad privada y acabar con la pena de muerte, entre otras miles de cosas.


 
 Feliks Yusúpov, por V. Serov (fuente de la imagen)

Frente al pensamiento de Lev Nikolaievich escribe Feliks Yusúpov:
(…) Era (Rasputín) un mujik ignorante que apenas sabía leer y escribir, por supuesto que no podía descifrar muchas cosas, había mucho que no entendía. Sin principios, cínico, ávido de dinero, tras haber conseguido inesperadamente el éxito vertiginoso, tenía menos principios todavía, era más cínico y más ávido.
Su influencia ilimitada en los sectores altos, la adoración servil de mujeres mentalmente arruinadas, el libertinaje sin freno y la molicie corrompedora a la que no estaba acostumbrado habían extinguido la última chispa de conciencia, habían embotado cualquier temor de responsabilidad (…)

(pág. 80)

El príncipe Yusúpov destaca a lo largo de todas sus memorias el hecho de que Rasputín no es más que un mujik y deja clara su doble vara de medir en ese a la que no estaba acostumbrado. Parece que para el conde Sumarokov-Elston la molicie corrompedora, la adoración servil y la influencia solo son negativas en la mente y la ética de un campesino. ¿Que puede haber de malo en que en un noble viva en la molicie corrompedora? La costumbre al ambiente impide todo efecto corruptor. Parece que Yusúpov defiende que los campesinos han de hacer lo que deben hacer (el trabajo que da nombre a su clase) y la nobleza debe dedicarse a lo suyo: a dirigir Rusia desde esa molicie corrompedora que en nada afecta a su pureza moral.
 
A lo peor estoy sacando algo de madre la interpretación del texto pero si continuamos leyendo hasta al final la interesante crónica este tesis encuentra su apoyo. El autor dedica el último capítulo a lamentarse de la revolución y a alabar los logros de los zares dedicados en cuerpo y alma a la tarea de modernizar Rusia y hacer de Europa un lugar más seguro. Feliks escribe:

(…) La mayoría de los extranjeros no la conocían (a Rusia). Se creían las gracias sobre “el país bárbaro” gobernado por “zares déspotas con ayuda del látigo y la fusta”. Estos embustes ridículos en gran medida se lo debemos a los relatos y composiciones de los primeros emigrantes políticos, en su gran parte de origen extranjero de cuyo ambiente salieron los Lenin, Trostki y Zinóvier. (…) Pocos en Occidente saben que la emperatriz  Yelisaveta, hija de Pedro el Grande, y fundadora de la primera universidad Rusa, abolió la pena de muerte en Rusia y que desde entonces nunca se ha aplicado a nuestro país, excepto en casos excepcionales de consejos de guerra a delincuentes políticos que hayan amenazado la integridad del estado (…)
(…) en tiempos del emperador Nikolai II se culminaron en Rusia las importantes reformas de su abuelo, del Zar-liberador Aleksandr II.
Fueron convocados las instituciones representativas, se concedió libertad de conciencia libertad de conciencia, los campesinos recibieron en propiedad sus parcelas y fueron liberados de las últimas reminiscencias del régimen de servidumbre y del castigo corporal.
A la iniciativa personal de soberano de Rusia se debe la prohibición de las bebidas alcohólicas (…) Las capas de ahorro se llenaron de ingresos. Los campesinos empezaron a enriquecerse hasta tal punto (…)
En tiempos de Nikolai II  se entregó a las Cámaras legislativas para su deliberación un proyecto de enseñanza generalizada y la cuestión sobre la introducción del Concejo e la tierra en los volost.
Pero todo se interrumpió, se desmoronó...


Lev Tolstoi, por I. Repin (fuente de la imagen)


Parece increíble que dos personas que compartieron parte de sus experiencias (Yusúpov además era más joven, nació 60 años después de Lev Nikolaievich) vean el mundo de manera tan distinta. ¿habría leído el conde Sumarokov-Elston lo suficiente? 

¿Leería el conde Tolstoi demasiado? Porque en 1900 -cuando Yusúpov ya tenía "uso de razón" (13 años) para ver lo que pasa en Rusia- publicó La esclavitud de nuestro tiempo y su capítulo VIII escribió y describe:

Imaginemos a una persona totalmente extraña a nuestro país (o un noble ruso, digo yo), que no tiene noción alguna sobre nuestra historia y nuestras leyes y a la que, habiéndole mostrado nuestra forma de vida en algunas de sus manifestaciones, le pedimos que nos diga donde observa el principal contraste entre los distintos modos de vida de la gente de nuestro país: el principal contraste en la forma de vida de la gente al que hará referencia esta persona será que unos pocos vayan por ahí con las manos blancas e inmaculadas, alimentándose y vistiendo bien, hallándose en una situación privilegiada, sin apenas necesidad de trabajar y sólo buscando con qué amenizar su tiempo, malgastando en esas distracciones millones de jornadas de esfuerzo llevadas a cabo por otras personas que, a diferencia de ellas, van siempre sucias, vestidas miserablemente, con las manos grasientas y callosas, que trabajan en las fábricas desde la mañana hasta la noche, en ocasiones sin descanso, en beneficio de aquellos que no saben lo que es trabajar y solo saben de libertinajes.

Aunque se haga difícil establecer un límite determinado entre el esclavo contemporáneo y su amo como el que existía en otro tiempo, y aunque entre los esclavos de nuestro tiempo haya algunos que lo sean a tiempo parcial y, entre ellos, alguno pueda convertirse posteriormente en amo o, en otros casos, sea simultáneamente amo y esclavo (...)

(pág. 59)



*Los campesinos-siervos rusos, ya saben.